Bij ons thuis – moederdag
Over Marie:
Mijn lieve dochter, je zit al 27 jaar in lockdown. Letterlijk en figuurlijk, in een lichaam dat je berooft van doorsnee menselijke waarneming en communicatie, waardoor communiceren met jou voor veel mensen een brug te ver is.
Mijn dochter is extra speciaal, want ze leeft al haar hele leven ‘in quarantaine’ en ik met haar, als ze thuis is. Ze kan niet genieten van reizen en vergezichten, van gezellig tafelen of gemoedelijke gesprekken, ze hangt af van de goedheid, welwillendheid en liefde van de mensen rondom haar om in interactie te treden met onze bizarre wereld; ze zal nooit op eigen vleugels uitvliegen en me kleinkinderen schenken of me moed inspreken als mijn laatste uren gekomen zijn…neen, ze is geboren als een onschuldig, hulpbehoevend vogeltje dat altijd opnieuw onder de sterke vleugels van haar mama dekking zoekt, vooral in zwaar weer…en daar zijn we vandaag, nog maar eens…
10/05/2020 – ‘moeder’dag
Moederdag 2020, voor vele mama’s een superlatief. Wie had kunnen vermoeden dat 13/3 de start was van een ongekende moeder-marathon… Ik weet niet wie dit tot nog toe helemaal ‘zen’ heeft kunnen waar maken. Zelf heb ik in elk geval ongekende hoogtes, maar ook weinig benijdenswaardige laagtes gekend.
Als jonge moeder trachtte ik me al te verzoenen met het idee dat kleine kindjes groot worden en loslaten het mooiste is wat je je kroost naderhand kan schenken. Tenzij je kroost niet wil/kan loslaten en zich krampachtig aan je vastklampt en je duidelijk maakt dat je de enige haalbare optie bent.
Gelukkig is dit laatste scenario uitzonderlijk en begrijpelijk voor jou – je hebt er ook niet om gevraagd, Marie – maar Covid-19 en alle nuttige en nutteloze maatregelen daaromtrent, zijn zeker niet bevorderlijk in het proces van noodzakelijke onthechting. Alle inspanningen van de laatste twee jaar om je te laten wennen aan je nieuwe thuis(situatie) zijn in één ruk tenietgedaan. Je triomfeert en panikeert tegelijk. Want, zelfs als je me keer op keer duidelijk maakt dat ‘altijd thuis’ het nieuwe normaal is, besef je goed dat dit alleen maar wishful thinking is en je ooit terug moet naar ‘jou huis’.
Ikzelf ben een slecht baken want kan je geen klaarheid brengen over de toekomst. Ik (over)leef, samen mét jou, elke nieuwe dag. In de hoop dat er morgen meer duidelijkheid komt over wat, waar, wanneer… Je routine is verstoord, vele noodzakelijke therapieën zijn ontoegankelijk, niemand ligt wakker van jou lot en dat van duizenden andere jongvolwassenen die voorlopig onder de vleugels van hun ouders, veilig onderdak hebben gevonden.
Ik erken dat er vele momenten zijn dat ik met jou, mijn lieve dochter, opga in een onmetelijke en onbeschrijfelijke liefde. Maar ik erken ook, dat er momenten zijn, missy – als je schoudertrekkend, zenuwachtig met je hoofd heen-en-weer bewegend, met je benen zoekend naar dat opstapje, klagend in je zetel traantjes laat, altijd maar weer vertelt dat je altijd thuis wil blijven… – dat ik wens dat je me eventjes met rust laat. Omdat ik moet bijtanken en voelen dat ik ook leef. Maar al 8 weken vul je elke m3 lucht die ik inadem.
Vrijdag liet men ons weten dat een terugkeer naar je Vlier-huis nog niet voor binnenkort is. Perspectief is blijkbaar onnodig in jou en ons geval. Veel keuze hebben we niet. ‘Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht’ stond er op een tegeltje bij mijn mama thuis. Ik heb het duizendmaal gelezen en vond het bullshit …
Voor alle mama’s, overvraagd dezer dagen, blijf geloven in jezelf, een fijne moederdag!
09/05/2021 – Moederdag
Lieve dochter, sinds de vorige Moederdag kan je – gelukkig maar – opnieuw onder ‘streng gecontroleerde atmosfeer’ op regelmatige basis pendelen tussen je Vlier-huis en thuis.
Toen je eindelijk kon teruggaan, was ik blij om weer wat rust te vinden. Maar ik was ook ongerust naar jou reactie, na maanden aan één stuk thuis. Wat bleek? Ook jij was blij, tegen alle verwachtingen in! Wat kan een mama zich meer wensen? Het mooiste – weliswaar late – moederdaggeschenk ooit!
Die vele uren samen, elke ochtend achter je leesloep, waar we het hadden over vreugdes en verdriet, gebeurtenissen die je misschien moeilijk kon snappen, maar die ik op een zo begrijpelijk mogelijke manier dichter bij je bracht, de wolken en de bomen, de zon en het gazon, de vogels en de vlinders… Alles hebben we in detail bestudeerd. Je was aandachtig en je slorpte de vele informatie gretig op. We spraken over recht op eigen keuzes en volwassen worden.
Bij je terugkeer naar je Vlier-huis verbaasde je mij en je hele omgeving dan ook met je positieve houding, opgekrikt zelfvertrouwen en zichtbaar toegenomen ondernemingszin.
Ondertussen draait de wereld vierkant verder en blijf je, samen met je vele collega’s, vaak in de kou staan. Voor jullie nog geen sport, geen zwemmen, geen massage … Terwijl jullie bijna allemaal gevaccineerd zijn. Zou de wereld het niet begrijpen als jullie voor één keer minstens dezelfde en misschien vroeger vrijheden kregen dan anderen?
Ik duim er alvast voor en zie er naar uit. Je hebt me alleen maar trots gemaakt het laatste jaar, lieve dochter.
‘Ik hou van jou, met heel mijn hart en ziel hou ik van jou, langs de zon en maan tot aan het ochtendblauw, ik hou zo veel van jou, van jou….’