Bij ons thuis – April 2020 editie 2

Alles is relatief

En plots was daar een virus dat ons leven beperkte, en hoe
Velen moesten verplicht thuis blijven, vaak met hun kinderen, nog aan toe.
Al snel kwamen er tips om verveling tegen te gaan:
Leer een instrument, lees een boek, trek wandelschoenen aan.
Maar wat dan als je met die kinderen zit,
Dan verveel je je geen sikkepit
Die laten je niet gerust
Daar zijn de mensen die nu thuis werken zich goed van bewust.
En buiten de vraag hoe ze jou wat minder kunnen hinderen,
Is er nog: wat doe je met die kinderen?
Hebben ze geen nood aan structuur?
Beperken we de schermtijd niet best tot een uur?
Kunnen ze wel zonder kameraadjes?
Vind ik ergens wat filmpjes, websites, extra oefenblaadjes?
We kunnen de leerkrachten toch wel om extra werk vertrouwen?
Hoe moet ik die kinderen anders weken bezig houden?
Word ik niet gek van die pubers in de buurt?
Geraakt de sfeer in dit gezin niet verzuurd…?

Ik lees en zie het met grote ogen aan
Terwijl ik geen minuut rust ken, niets kan plannen
Niet kan werken, noch kan ontspannen.
Een kind met een beperking dat behoort tot de risicogroep
En mijn persoonlijke constante hulp inroept
‘t is iets dat niemand ziet
Maar toch klaag ik niet.

Want ik denk aan zij die moeten gaan werken.
Zij die de maatschappij verzorgen, op elk domein.
Zij die niet elk moment bij hun kinderen kunnen zijn
… een onmogelijk compromis.
Of hoe alles relatief is.

Monstermoeder

Ik open mijn ogen en de zon schijnt al gezellig binnen. Het belooft een mooie eerste zomerdag te worden. Na het douchen, kijk ik in de kleerkast. MMM, een zomers kleedje, deftig want het is Palmzondag, maar gemakkelijk want we blijven gewoon thuis vandaag. Geen palmviering, geen werkendag, geen familiebezoekjes…
Mariken komt ook het bed uit. Ze wil eten. Voor ze naar beneden gaat, stopt ze aan de trap. Ze zoekt op haar tablet het juiste filmpje. Ze laat het spelen tot op het juiste moment en dan…tik…met de juiste vinger doet ze het beeld stilstaan op het juiste beeld. Ik kijk het schouwspel aan. Meestal erger ik me blauw aan deze ‘procedure’. Geduld is immers geen karaktereigenschap waar ik eigenaar van ben. Maar nu…laat ik haar rustig begaan, wacht ik tot ze klaar is om de eerste tree te nemen en geniet ik bijna van deze routine. Ik glimlach. Och, we moeten toch niets doen en nergens naartoe.
En plots besef ik tot mijn spijt
dat ik op schoolochtenden soms een monstermoeder ben
En ik ontdek dat Mariken iets heeft wat ieder mens haar benijdt.
Mariken heeft tijd.