Celia en ik

Al vijf jaar vormen wij een ijzersterk team, een onafscheidelijk duo, Celia en ik. Er is geen Celia zonder mama en geen mama zonder Celia. Ik ben haar beste vriend, zegt ze zélf!

Vijf jaar geleden werd ik alleenstaande mama van een prachtig klein meisje die mij van het eerste moment betoverde en verliefd maakte met haar gitzwarte doordringende oogjes.

Alleenstaande mama werd ik niet bewust, zo had ik mij mijn leven nooit voorgesteld. Het kwam onverwacht, en voor ik het wist zat ik terug bij mijn moeder thuis, met een klein hoopje liefde op mijn schoot. De eerste twee jaar waren erg zwaar, veel doktersbezoeken, onzekerheid en soms ook een klein beetje hoop. Maar ik wist diep vanbinnen dat er “iets” mis was.

Een nieuw hoofdstuk brak aan, Celia en ik zouden verhuizen naar een gezellig appartementje. Eindelijk een nieuw begin, Celia en ik. Een half jaar nadat wij gesetteld waren kreeg ik “het verdict”. Celia lijdt aan een zeldzame chromosomenafwijking, nl. 22q11 deletie syndroom.

Mijn wereld stortte in… Hoe ging ik dit doen? Heel alleen (want zo voelt het toch) een kindje opvoeden was al uitdagend genoeg, maar nu kwamen de extra zorgen er ook nog eens bij. Gelukkig stond – en sta – ik niet helemaal alleen in dit verhaal. Ik heb een hele lieve mama die mij helpt en een klein deeltje mee opvangt. Celia moet wekelijks een aantal keer naar therapie (logo, ergo, kine) en regelmatig moeten wij naar Leuven, voor opvolging en onderzoeken.

Het is niet gemakkelijk, het leven dat ik nu leid, als alleenstaande mama van een zorgenkindje. De tranen zijn voor mij, de twijfels zijn voor mij, de vaak moeilijke beslissingen zijn voor mij en de onzekerheid en angst bekruipen vaak alleen mij.

Maar, aan de andere kant, zijn de knuffels elke avond voor het slapengaan voor mij, onze momentjes in de auto als we keihard mee aan het zingen zijn op foute muziek zijn voor mij, de lieve woordjes zijn voor mij en ik heb er een beste vriendin voor het leven bij!

Stukje dat ik schreef een aantal maanden geleden:

Elke dag weer,

ben ik je mama,

je vriendin,

maar ook je advocaat.

Ik heb geen rechten gestudeerd,

geoefend op pleidooien,

wetboeken vanbuiten geleerd.

Toch ben ik jouw advocaat,

en dat gaat vanzelf.

Want wanneer de wereld soms een beetje moeite heeft met je te begrijpen,

ben ik er om het uit te leggen.

Wanneer je onterecht verkeerd wordt begrepen,

ben ik er om je te verdedigen.

Wanneer je onderschat of net overschat wordt,

ben ik er om het tegendeel te bewijzen.

Maar,

wanneer ik het moeilijk heb,

verdrietig ben

of het echt even niet meer zie zitten,

ben JIJ er om mij te laten zien dat de wereld ook een hele mooie plek kan zijn…